Kupovina mačke

Pitanje:

Znam da je mačka čista životinja i da je dozvoljeno držati je kao kućnog ljubimca, ali sam čuo da je zabranjeno kupiti mačku i da je dozvoljeno postati vlasnik mačke samo putem poklona. Da li je to tačno?

Odgovor:

Mačka je čista životinja i nema smetnje da se uzme za kućnog ljubimca. Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, pohvalno se izrazio o mačkama, a ashabi su ih voljeli. To se navodi u brojnim predanjima, a neka ćemo navesti.

Aiša, radijallahu anha, kazuje da bi ona i Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, uzimali abdest iz posude iz koje je mačka prije toga pila. (Ibn Madža, 368, sahih)

Dok se jednom prilikom Ebu Katada abdestio, pojavila se žedna mačka, a on joj primaknu posudu da se napije. Kćerka njegovog brata to je s čuđenjem promatrala, pa joj kaza: “O kćeri moga brata, zar se čudiš? Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao je: ‘Mačka nije nečista, to je životinja koja često ulazi u kuću.’” (Ebu Davud, 75; Ibn Madža, 367, sahih)

Ebu Hurejra, ashab koji prenosi najviše predaja od Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, nosi nadimak upravo po mački, jer “hurejra” je deminutiv riječi “mačka”, tj. mačkica. Kada su Ebu Hurejru upitali kako je dobio taj nadimak, rekao je: “Kad sam bio mali, čuvao sam stado ovaca u blizini kuće. Imao sam jednu malu mačku koju sam preko noći ostavljao u jedno (šuplje) drvo, a preko dana nosio bih je sa sobom i s njome se igrao, pa me zbog toga prozvaše Ebu Hurejra.” (Tirmizi, 3840, hasen-garib)

Kada se mačka drži u kući kao kućni ljubimac, vlasnik je dužan o njoj lijepo brinuti. Allahov Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao je: “Jedna žena ušla je u Vatru zbog svoje mačke koju je zatvorila: nije je ni hranila niti ju je pustila da sama lovi, sve dok nije uginula.” (Muslim, 2619)

Izrazita većina islamskih učenjaka, među kojima su i učenjaci četiri poznata mezheba, stanovišta su da je mačke dozvoljeno kupovati i prodavati. Na tu temu imam Nevevi kaže: “Pitomu mačku dozvoljeno je prodavati i u tom pogledu nema razilaženja među našim učenjacima (šafijskog mezheba)… To je stav izrazite većine učenjaka, a prodaju mačke dozvolili su Ibn Abbas, Ibn Sirin, Hakem, Hammad, Malik, Sevri, Šafija, Ahmed, Ishak, Ebu Hanifa, kao i ostali sljedbenici njegovog mezheba…” (El-Medžmu, 9/229)

Neki učenjaci, među kojima su sljedbenici bukvalističkog pravca (zahirije), smatraju da je kupovina i prodaja mačke haram. U tome se pozivaju na predaju u kojoj se navodi da je Džabir upitan o prodaji psa i mačke pa je rekao: “Vjerovjesnik, sallallahu alejhi ve sellem, odvraćao je od toga.” (Muslim, 1569)

Ibn Kajjim odlučno tvrdi da je kupoprodaja mačke zabranjena i kaže: “Tako je odgovorio Ebu Hurejra, to je stav Tavusa, Mudžahida, Džabira b. Zejda, svih sljedbenika zahirijskog pravca i jedna od dvije predaje imama Ahmeda. To je ispravno mišljenje, jer hadis koji o tome govori autentičan je i ništa mu ne oponira, tako da je dužnost prihvatiti ga.” (Zadul-mead, 5/685)

Ibn Munzir navodi: “Ako je zabrana prodaje mačke potvrđena od Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, njena prodaja je ništavna, u protivnom je validna.” (Nevevi, El-Medžmu, 9/269)

Učenjaci koji zastupaju prvi stav, dakle izrazita većina učenjaka, na ove dokaze dali su tri odgovora.

Prvi: Predanja od Allahovog Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, potvrđuju zabranu prodaje psa, a dodatak: “i mačke” nije autentičan. O tom hadisu imam Tirmizi kaže: “Lanac prenosilaca ovog hadisa je poremećen, dio o prodaji mačke nije vjerodostojan.” (Tirmizi, 1279)

Malikijski učenjak Ibn Abdulberr navodi da je dozvoljeno prodavati sve što je dozvoljeno posjedovati i njime se koristiti, a što u sebi nosi neku korist. To je racionalan zaključak, osim ako bi tu logiku spriječio tekst kojem je dužnost povinovati se, a kojem se ne suprotstavlja drugi dokaz. Kada je mačka u pitanju, nema vjerodostojnog teksta koji bi zabranio njenu prodaju, tako da njena prodaja ostaje dozvoljena kao što je sve u osnovi dozvoljeno prodavati dok se ne potvrdi zabrana. (Et-Temhid, 8/403)

Drugi: Hadis se odnosi na divlju mačku od koje nema nikakve koristi, a ne na pitomu, domaću mačku.

Treći: Zabrana ukazuje na pokuđenost prodaje mačke, jer islam nastoji navesti ljude da takvo nešto jedni drugima poklanjaju, kao što se u praksi najčešće dešava.

Hanbelijski učenjak Ibn Redžeb navodi: “Zabranu prodaje mačke spomenutu u hadisu neki su učenjaci ograničili na mačke od kojih nema nikakve koristi, kao što su divlje mačke. Neki su rekli da je prodaja mački zabranjena jer to ukazuje na manjak dostojanstva i ljudskosti onog ko ih prodaje, s obzirom na to da su dostupne, a ljudi su za njima u potrebi. Mačke su prirodno uz ljude i neće štetiti da se poklone one koje su suvišne. Škrtariti u nečemu takvom znak je loše ćudi i zato je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, odvraćao od prodaje mačke.” (Džamiul-ulumivel-hikem, 2/454)

Rezimirajući prethodno možemo zaključiti da je vjerodostojnost predaje koja zabranjuje prodaju mačke diskutabilna. Prihvatimo li da je predaja vjerodostojna, zabrana se može odnositi na mačke koje ni na koji način ne koriste čovjeku, pa ih je kao takve zabranjeno prodavati s obzirom na to da se uopćeno u trgovini uvjetuje da predmet kupoprodaje u sebi nosi neku korist. Također je moguće da zabrana nije kategorična, nego da samo ukazuje na pokuđenost tog djela koje je bolje izbjeći, jer je priličnije da se mačke poklanjaju i daju besplatno nego da se njima trguje.

(Vidjeti: Muhammed Salih Munedždžid, Sualun ve dževab, br. 27152)

www.el-asr.com